پانزدهمین جلسۀ مجمع بنیاد در تاریخ 1402/04/29 در سالن شورای سازمان مرکزی دانشگاه با حضور اعضای هیأت امنای بنیاد تشکیل شد.

چندین موضوع در دستور کار جلسه بود از جمله گزارش هیأت مدیره بنیاد و گزارش بازرس، بررسی و تصویب نهایی صورت های مالی منتهی به اسفند ماه سال 1401، بررسی و تصویب بودجه پیشنهادی برای سال 1402، بررسی و تصویب برنامه‌های سال 1402، تقدیر از دو تن از خیِّران بنیاد، تقدیر از عضو هیأت علمی جوان برجسته بنیاد.

در آغاز جلسه جناب آقای دکتر عبدالرضا باقری رئیس هیأت امنای بنیاد مروری بر قریب 20 سال فعالیت بنیاد نمودند:

شکل‌گیری بنیاد نیکوکاری در کنار دانشگاه حرکت میمون و مبارکی در کشور است و در آموزش عالی یک حرکت جدید است. بر اساس تجربه بنیاد دانشگاهی فردوسی که برای ارتقای دانشگاه فردوسی مشهد تشکیل شده، اکنون در بیش از 60 یا 70 دانشگاه چنین سازمان مردم نهادی شکل گرفته است. دیگر اینکه هیچیک از دوستان شاید در زمان تأسیس بنیاد فکر نمی‌کرد که در این مدت بنیاد، تبدیل به مجموعۀ بزرگی بشود و امکانات زیادی در کنار دانشگاه و برای توسعۀ دانشگاه فراهم نماید بیش از دو هزار تخت خوابگاهی تهیه کرده و به ارتقای کیفیت آموزش در دانشگاه کمک کرد. در دانشگاه‌های جهان، سهم منابع دولتی حدود 50% و سهم منابع حاصل از پژوهش و نوآوری حدود 20% و سهم وقف و بنیادهای عام المنفعه حدود 30% است اگر ما بخواهیم برای استقلال دانشگاه از وابستگی کامل به بودجه دولت رها شود باید ظرفیت‌های نهادهای نیکوکاری دانشگاهی توسعه یابد. و در بلند مدت این امر ممکن است. دانشگاه اگر به منابع دولتی وصل باشد قدرت و آزادی عملش به خاطر وجود ضوابط و مقررات دولتی کم می‌شود. و از طرفی تحت تأثیر اوضاع اقتصادی دولت قرار می‌گیرد و دستخوش مشکلات ناشی از کمبود اعتبارات می‌شود، شکل‌گیری این نهادهای مردمی می‌تواند برای دانشگاه بسیار مفید و مؤثر باشد

.

نکته دیگر اینکه در 20 سال گذشته بنیاد به تأمین خوابگاه که از نیازهای اولیۀ دانشجویان است پرداخت و بر اساس هرم مزلو اول نیازهای اساسی باید تأمین بشود سپس نیازهای روانی و بعد نیازهای خلاقیت. بنابراین به جا بود که بنیاد به تهیۀ امکانات اولیه بپردازد.

بنیاد پس از رفع این نیازها در سال 1401 وارد کمک به «توسعۀ فضای زیست بوم فناوری و نوآوری دانشگاه» بر اساس ضرورت‌های امروز شد. نگرانی دانشجویان از آیندۀ شغلی است و بخشی از آن در دانشگاه مورد توجه قرار می‌گیرد: توسعۀ مهارت‌های فردی و مهارت‌های ارتباطی دانشجویان، توسعۀ مهارت‌های اجتماعی و کار برای دانشجویان و کمک به ایده‌های ایشان است. توجه به این‌ها می‌تواند به ایجاد اشتغال و کارآفرینی منجر شود. ایجاد اشتغال دغدغۀ همه دانشگاه‌های جهان است. بنیاد هم در سال 1401 بدین منظور دستورالعمل‌هایی تهیه کرد و به زیرساخت‌های فیزیکی این فعالیت توجه کرد. امید است بنیاد از سال 1402 (سال جاری) بتواند این جهت‌گیری‌های جدید را توسعه دهد و در سال‌های آینده مرکز بزرگی داشته باشیم که دانشجویان بتوانند همزمان با تحصیل مهارت‌های لازم را فرا بگیرند. و 20 سال دیگر آیندگان که در این جلسه شرکت می‌کنند شاهد صدها شرکت که توسط فارغ‌التحصیل شکل گرفته باشد و منشأ تحولات جدیدی در دانشگاه باشد.

اولین مرکزی که در بنیاد در سال گذشته ایجاد شد، و امسال عملیاتی می‌گردد ساختمانی است که سرکار خانم فضل خراسانی در اختیار بنیاد قرار دادند که به مرکز نوآوری و فناوری اختصاص داده شد. همین طور گرنت فناوری و نوآوری که با پشتیبانی جناب آقای مهندس ناظران صورت گرفت.

و این آغاز حرکت جدیدی است که در بنیاد دانشگاهی فردوسی دارد شروع می‌شود از این جهت هم مهم است که توسط یک نهاد غیر دولتی انجام می‌شود. اگر بتواند موفق شود می تواند در دانشگاه‌های دیگر هم توسعه یابد و این فعالیت بنیاد الگویی بشود برای دانشگاه‌های دیگر.

نکتۀ دیگر اینکه با گشایش‌هایی که پیدا شده انشاء‌الله پروژۀ سرای زنده‌یاد مهندس شهرستانی بتواند در سال جدید به بهره‌برداری برسد و در اختیار دانشجویان قرار گیرد.

بخش بعدی جلسه تقدیر از خدمات زوج نیکوکار و حامی بنیاد و عضو هیأت امنای بنیاد جناب آقای دکتر محمد ابراهیم رحمانی و سرکار خانم دکتر شهین رضائی رکنی با اهدای لوح سپاس بود. ایشان در جهت اهداف خیرخواهانه بنیاد به تنظیم صلح نامه برای واگذاری منزل مسکونی و سه باب آپارتمان اقدام نموده‌اند.

آخرین بخش از این جلسه تقدیر از عضو هیأت علمی جوان برجسته دانشگاه بود: برابر آئین‌نامه جدید -جایزۀ عضو هیأت علمی جوان برجسته- این جایزه به استادی تعلق می‌گیرد که در پنج سال گذشته بالاترین امتیاز را در بین گروه علمی خود بدست آوردند و سن آن‌ها‌ نیز کمتر از 45 سال باشد. کمیتۀ علمی پژوهشی بنیاد جناب آقای دکتر مجید فولادیان عضو گروه آموزشی علوم اجتماعی را شایسته دریافت این جایزه دانست. در این جلسه با اهدای لوح تقدیر و نشان طلایی بنیاد از ایشان قدردانی شد.

ایشان در سخنان کوتاهی پس از تشکر از مسئولان بنیاد به چالش‌های جامعه و تنش دانشگاه در حلِّ بحران پرداختن و گفتند ایران در تاریخ خودش یک جامعه کاملاً رنگارنگ از تنوع زبانی، قومی، دینی و فرهنگی بوده و هر تلاشی که برای تغییر این رنگارنگی انجام شده ساختار جامعه و تنوعات فرهنگی آن را بطور جدی تحت تأثیر قرار داده و این تنوعات به شکل تنازع و تقابل در آمده و همچنین در تمام دنیا از جمله در ایران شکاف و تقابل نسلی بوجود آمده و این تقابل موجب شده که حتی اگر حاکمیت کار و سیاستگذاری‌های مفید داشته باشد، جامعه از آن برداشت منفی می کند. در این میان دانشگاه برای حلِّ و گره‌گشایی از مشکلات جامعه هر که اکنون جنبشی شده دو کار می‌تواند انجام دهد. دانشگاه پیامدهای وحشتناک این شکاف‌ها و تقابل‌ها را به حاکمیت بگوید. و دوم گسترش فضای آزاداندیشی و قبول تکثر در درون دانشگاه است و با گفتگوهای مختلفی که بین جریان‌های فکری متفاوت در فضای دانشگاه پیش می‌رود، جوانان با همدیگر ارتباط برقرار می کنند و شکاف بین اساتید و دانشجویان کاهش می‌یابد و مطمئن باشید نتیجۀ آن هم به جامعه تسری پیدا خواهد کرد و جامعه هم آهسته آهسته روی آرامش را خواهد دید.